Το αβάσταχτο και το ακράτητο ήσυχα φυλούσαν σε μικρά καθίσματα αυτοκινήτου, μέχρι που μια μέρα, όχι πιο σπουδαία από τις άλλες, το στόμα άνοιξαν αχόρταγο αυτά και κάθισμα, αυτοκίνητο, το σύμπαν κάναν μια μπουκιά, σαν μια μπάλα από φως, δρόμους και δέντρα, μέχρι που δεν άντεξαν άλλο να βαστάνε τόσο φωτεινό φορτίο και εξερράγησαν σε χίλια κομματάκια φωτιάς και σκόνης και γυαλιού και τότε κανείς δεν είχε μάτια πια για να μαζέψει τα συντρίμια και μόνο ο ήχος υπήρχε σαν από πάντα εκεί, να παρηγορεί για τα αμάζευτα, τα ανείπωτα και τα βαθιά κρυμμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου