Τα ρίγη (για μια παιδεία)

φωτογραφία: Eddie Adams

Κάθε τι μεγάλο, ένας σεισμός, ένας αγώνας, ένας πόλεμος, αποζητά την έξοδο από το μικρόκοσμο του προσωπικού και τη στροφή της προσοχής στο μεγάλο ενωτικό του φόβου, της συγκίνησης, του ίδιου θυμικού.

Κι είναι τότε καμιά φορά, στα μεγάλα και στα ρίγη, στην κοινή λαλιά, που αισθάνομαι την ανάγκη να επιστρέψω σε ό,τι πιο εσωτερικό, ό,τι πιο μόνο, να αναζητώ τον εαυτό μου τον δικό μου, εξαντλημένη από τη μοναξιά και συνάμα τόσο πλήρης.

Είναι τότε που μου λείπει απελπισμένα η Νεφέλη του 2010, του 2007, του 1999, του 1989, αυτό που κάποτε ήμουν και που ψήγματά του διατηρώ έως σήμερα, μιας και υπήρξα συνολικά συμφιλιωμένη με τα βαθύτερα είναι μου και τις εξωτερικές τους εκφάνσεις.

Αλλά πλέον τα γυαλιά μου έχουν βαθύ κόκκινο σκελετό και τα τραγούδια μου δεν είναι πια μπαλάντες. Κατά συνέπεια οι φίλοι που συνδέθηκαν με αυτά, δεν έχουν ενεργό συμμετοχή στο τωρινό εδώ μου, παρά μόνο σαν τους θυμάμαι κι ας μη με πήραν τα χρόνια, μήτε η ξενιτιά, μόνο η μετακύλιση. Και είναι τότε που κάθε τι καινούριο στη ζωή μου μαζί με εμένα, για λίγα λεπτά φαντάζει ξένο, παράταιρο, ανίκανο να συμβαδίσει με αυτό που θεωρώ την πιο παλιά εκδοχή μου, ανίκανο να καταλάβει τι άλλαξε μέσα σε τρία χρόνια και από κει που έγραφα, έγραφα, έγραφα, και τραγουδούσα, τραγουδούσα, τραγουδούσα, μουσικές και λόγια, κάθε τι που με συγκλόνιζε, κάθε που γοήτευε, τώρα μονάχα παρατηρώ, ησυχασμένη, σαν όλα να χουν ειπωθεί, σαν όλα να 'ναι ιδωμένα, κάποιος άλλος θα τα πει καλύτερα, κάποιος άλλος θα τα δει καλύτερα.

Και έτσι επιστρέφοντας μόνη πλέω για ώρα και πλέω και πλέω και βυθίζομαι, αργά, αβάσταχτα, νιώθοντας πως βαδίζω σε δυο παρόντα, δυο εν δυνάμει εκδοχές της ίδιας εικόνας, μια παιδική και μια κουρασμένη, μέχρι που ξαφνικά με χτυπάει τέτοιο κύμα, τέτοιο λίγωμα, τέτοιο τρεμούλιασμα για ό,τι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει, που τρομάζω και ουρλιάζω μέσα μου πως δεν θα συμβιβαστώ, δεν θα αργοπεθαίνω συνηθίζοντας, κάθε γεγονός ικανό να σοκάρει θα με σοκάρει σαν το σχολείο να τελειώνει τώρα και κάθε έρωτας θα οφείλει να είναι τόσο ακραίος σαν το πιο γλυκό ανικανοποίητο, το ανικανοποίητο κι ανήσυχο, το παντοτινά εξεγερμένο που παρέσυρε κι έκαψε γενιές και γενιές στην πιο ακραία συντριβή, την πιο ρηξικέλευθη επανάσταση, την πιο φαύλη ιστορία, για να πεθάνει και να γεννηθεί από τις στάχτες του στο κάθε καινούριο δευτερόλεπτο.

Αλλά όλη τη φωτιά μου και τον πανικό, τον έρωτα και τον πόνο,

όλη μου την αγωνία να μην κοιμηθώ και ξυπνήσω δειλή, νωθρή κι ανίκανη

τα ουρλιάζω, γδέρνω με τα νύχια μου, τα φτύνω,

σπαράζοντας:

να είναι η οργή το κινητήριο ξύπνημα

και όχι ακατέργαστος γνώμονας της πράξης.

ΥΓ "Μα βρε παλικάρια μου το παιδί γιατί το φάγατε;", "Ε κυρά - Μαρία, μας προκάλεσε, είναι κι ο Γιώργος μας θερμόαιμος, ξέρεις πώς είναι αυτά.", "Καταλαβαίνω βρε αγόρι μου, τι να κάνετε κι εσείς, για μας φροντίζετε", "Ναι κυρά - Μαρία, μην ξεχάσεις, αύριο στις 11 ανοιχτό συσσίτιο".
Όσοι ψήφισαν θα ξαναψηφίσουν, ο ξένος θα είναι ξένος και ο τραμπούκος ήρωας, μόνη ελπίδα η παιδεία, ουσιαστική, εκ των βαθέων, ανοιχτόμυαλη, υποχρεωτική για όλους δια βίου παιδεία, με σεβασμό στο παρελθόν, στα βαρυφορτωμένα βαπόρια, τα νταλκαδιασμένα οργανάκια, με σωστή ανάγνωση της ιστορίας, αποδεσμευμένη από τους διατηρητέους μύθους του παρελθόντος, ανοιχτός διάλογος με το παρόν και το μέλλον, επί ίσοις όροις, παιδεία αισιόδοξη να θρέψει μυαλά καθαρά, ικανά να βρούνε βιώσιμες, ανθρώπινες λύσεις στο ατελείωτο πηγαινέλα των λαών και των ψυχών τους, μην στερήσουμε από τις επόμενες γενιές την ευκαιρία να βγουν ανώτερες των προηγουμένων.

Τα Ιστσενκικά

Τα αποχαιρετιστήρια

Έχω αδειάσει το γραφείο μου από αντικείμενα και ύλη και το αφήνω να πλέει, ξύλινο και μεγάλο εμπρός στα παράθυρα.
Θα ξημερώσει και θα είναι Δευτέρα και τότε θα ανοίξουν τα σχολεία και όλα θα κυλήσουνε ξανά,
όμως τώρα στα χαρτιά μου είναι ακόμα Κυριακή και φυσάει,
στο δέρμα και στα γράμματα,
κι η μουσική με χαιδεύει στα μαλλιά
και απαλά μου λέει,
την ταλευταία του καλοκαιριού τη νύχτα,
όσο σκληρό ή τρυφερό,
περήφανο ή μόνο,
πάντα παιδί.

Του ύστερου καλοκαιριού και της μικρής μου σκόνης

Θα τρέφομαι για πάντα από τον παλιομοδιτισμό όπως λουλούδι απ' το νερό.

Δεν με αφορούν κοκκάλινα γυαλιά μήτε καρώ τιράντες, με αφορά όμως βαθιά, ριζωμένα, αναπόσπαστα κάθε τι που έζησα σε φωτογραφίες, σε μνήμες ή σε μνήμες ανθρώπων που πονώ και η ζωή τους υπήρξε από μέσα και δική μου.

Γατζώνομαι στο παλιό σαν να 'ναι σημαδούρα κι εγώ ένας ναυαγός που κολύμπησε για μέρες και μέρες και χρόνια με το σώμα στον ωκεανό άλλοτε βαρύ άλλοτε αμελητέο, μέχρι που τα χέρια μου βρήκαν και κρατήσαν ένα πλαστικό που βάρκες και βάρκες έδεσαν πριν από μένα και τότε, δεν είμαι μόνη.

Το απορροφώ το παλιό όπως χώμα τη βροχή μετά από γενιές ξηρασίας, η γη πια έχει σκάσει, δέντρα και γύπες σκελετώνουν τον ορίζοντα και ξάφνου, γιγάντιες κατσαρόλες με νερό χύνουν νερό από τους ουρανούς από ένα σύννεφο που έφεραν πάλι μπροστά μου οι αιώνες και μόνο βρέχει και βρέχει και βρέχει, μέχρι να φύγουν οι ρυτίδες και τότε, αναπνέω.

Το γεύομαι αχόρταγα, ωμά, ξεστολισμένα, σαν σώμα που στο τέλος της μέρας έχει ακόμα τη γεύση από τον ιδρώτα και το αλάτι που άφησε πάνω του η θάλασσα πριν προλάβει το χέρι των εγνοιών να τα αποδιώξει όλα κάτω από τη βρύση και τότε, έχω στα χείλη μου όλα τα καλοκαίρια σα να 'ναι τα μοναχά δικά μου.

Κι αν το παλιό αυτό που με τρέφει γυρεύει να φυτρώσει πνεύμα εκατό ετών σε σώμα εικοσιτρία, ας γίνει το σώμα φρέσκα ξύλα που σχεδία γερή θα κάνουν για να γυρίσουν οι ρίζες οι γιαγιάδες απ' τα νησιά της λήθης στην πατρίδα πίσω τη σκοτώστρα, δεν θα 'μαι ποτέ μόνη.
Κι αν μόνο τότε νιώθω ολόκληρη εδώ κι ολόκληρη εγώ, θα μείνω πεισματικά και ξεροκέφαλα αγύριστα σε αυτό, σαν το μικρό το τρίξιμο του βινύλιου, σαν σκουπιδάκι στο φακό, ολανθισμένη.

Κι αν αυτό που με κράτησε μακρυά από την Αθήνα ήταν η φύση που 'τανε άχρονη και ο ουρανός μεγάλος, και αν το σώμα μου γύρισε εδώ και όλα τα κόκκαλα πονούσαν στο ξύπνημα της επιστροφής το πρώτο, θα ξέρω πως αυτό που έφερε και την καρδιά μου πίσω ήταν ένα μικρό θερινό από το 1925 σε μια ταράτσα στο Παγκράτι και ένα γεύμα του Αυγούστου καταμεσής της Ρώμης, παντοτινά δικό μου.

5 έως 105 ετών

Η μεγάλη μας συναυλία αύριο!

Αντιγράφω κι επικολλώ από το δελτίο τύπου:

Συναυλία του Εργαστηρίου 'Τα Χάλκινα της Κ.Ο.Α.' με τη συνεργασία της Παιδικής Ορχήστρας του Ωδείου

Μια χαρούμενη, πολυσυμμετοχική συναυλία, κατάλληλη για όλες τις ηλικίες πάνω και κάτω από την σκηνή, πραγματοποιείται την Δευτέρα 17 Ιουνίου, στις 21.00, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σηματοδοτώντας την λήξη του Μουσικού Εργαστηρίου που επιμελούνταν καθ΄όλη την διάρκεια της χειμερινής καλλιτεχνικής περιόδου 2012-2013, κορυφαίοι μουσικοί, μέλη του Συνόλου «METALLON» Χάλκινων Πνευστών της Κ.Ο.Α..

Το πρόγραμμα της συναυλίας περιλαμβάνει έργα συνθετών όπως οι J. Clarke, G. F. Händel, F. J. Haydn, R. Wagner, A. Bruckner, T. Susato, N. Rota, N. Piovani, αλλά και πολλές εκπλήξεις κι απρόβλεπτα, καθώς επί σκηνής θα συνυπάρξουν περίπου 60 καλλιτέχνες, σπουδαστές και δάσκαλοι. Συμπεριλαμβάνονται, βεβαίως, οι σπουδαίοι μουσικοί των Χάλκινων Πνευστών της Κ.Ο.Α., Κώστας Αυγερινός, Κώστας Σίσκος, Παναγιώτης Καίσαρης, Γιάννης Καραμπέτσος, Γιώργος Ραράκος, Βαγγέλης Καραμπάς, Ανδρέας Ρολάνδος Θεοδώρου, ΓρηγόρηςΑσωνίτης, Σπύρος Κάκος, Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος.

Ξεχωριστό μέρος της συναυλίας αποτελεί η σύμπραξη των νεώτερων σπουδαστών του Εργαστηρίου της Κ.Ο.Α. με την Παιδική Ορχήστρα του Ωδείου Φίλιππος Νάκας - η οποία στελεχώνεται από μικρούς μουσικούς 5 έως 15 ετών και δραστηριοποιείται τα τελευταία 3 χρόνια με την καθοδήγηση της βιολονίστας της Κ.Ο.Α. Νέλλης Οικονομίδου καθώς και της μουσικού Νεφέλης Λιούτα. Όλοι οι συμμετέχοντες φιλοδοξούν να μετατρέψουν την εκδήλωση σε μιαχαρούμενη γιορτή της μουσικής.

Εορταστικό χαρακτήρα είχε άλλωστε εξαρχής το Μουσικό Εργαστήριο, το οποίο, καθώς απευθυνόταν σε μικρούς και μεγάλους μουσικούς, αποδείχτηκε ένα από τα σπουδαιότερα εκπαιδευτικά προγράμματα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για την απερχόμενη καλλιτεχνική περίοδο. Η υλοποίησή του επετεύχθη σε συνεργασία με το Ωδείο Φίλιππος Νάκας. Σε χώρους του Ωδείου Φίλιππος Νάκας και στην αίθουσα δοκιμών της Κ.Ο.Α. στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, πραγματοποιούνταν οι συναντήσεις, δύο Σάββατα κάθε μήνα, με βασικό στόχο την ανακάλυψη της χαράς της μουσικής μέσα από την ομαδική εργασία, τη γνωριμία με το ορχηστρικό ρεπερτόριο, αλλά και την δυνατότητα συνεργασίας πολύ νεώτερων μουσικών με τους έμπειρους και καταξιωμένους μουσικούς των Χάλκινων Πνευστών της Κ.Ο.Α.

ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ | ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ 3 €

Πώς θα διασκεδάσουμε πριν μας βρει το Πάσχα

"ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΑΧ ΣΤΟΝ ΣΕΒΑΧ"

Πως διασκέδαζε ο ο Johann Sebastian Bach με την οικογένειά του;

Πώς συνδύασε την κιθάρα με το βιολί ο Niccolo  Paganini;

Τι χόρευαν στην Κεντρική Ευρώπη;

Ποιος είναι ο δημοφιλέστερος χορός της Λατινικής Αμερικής;

Πώς "γράφουν ιστορία οι παρέες" με κιθάρες και βιολιά;

Αυτή είναι η ιστορία που με νότες θα σας πούμε, την Δευτέρα 22 Απριλίου 2013 και ώρα 20:30 στην αίθουσα συναυλιών Φίλιππος Νάκας, Ιπποκράτους 43

Μια ιδέα που ξεκίνησε από ένα μουσικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, για το πώς συνδυάζεται ένα κλασσικό όργανο, το βιολί με ένα πιο δημοφιλές και λαϊκό την κιθάρα, κάποτε και τώρα.

Ένα πρόγραμμα που ξεκινά από την Air του Johann Sebastian Bach, διατρέχει τoυς αιώνες και τις ηπείρους και φτάνει στον Σεβάχ του δικού μας Μάνου Λοΐζου και μεις παίζουμε και τραγουδούμε, για εσάς, για εμάς, για την παρέα.

Η Νεφέλη Λιούτα- βιολί και φωνή, η Νέλλη Οικονομίδου - βιολί και φωνή, ο Τριαντάφυλλος Μπαταργιάς - κιθάρα και φωνή

Είσοδος: 10 και 5 ευρώ

Θα υπάρξει και περιορισμένος αριθμός προσκλήσεων.  Αν γνωρίζουμε εγκαίρως ότι θα μας τιμήσετε με την παρουσία σας, θα προσπαθήσουμε να σας εξασφαλίσουμε κάποιες προσκλήσεις.

Πληροφορίες εδώ

--------------------------------------------------------------------------------------------

"ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ..."

" Τις πορείες των ανθρώπων στους κύκλους του καιρού σημαδεύουν οι ιστορίες. Σαν έρθει ο χρόνος και σαν φύγει, σαν είναι η πόρτα πιο κοντή, μήτε τα πρόσωπα μένουν μήτε χέρι να χαϊδέψει την πλάτη πριν τα σφαλίσματα του ύπνου, μόνο οι ιστορίες και το μικρό τους διάβημα στα σωθικά μας.

Κι αν μια ιστορία στέκει κληροδότημα της εποχής της, σκιαγραφόντας τα ήθη και τις φοβέρες του τότε νου, η επανιστόρηση σε άλλη εποχή, με άλλα ήθη, μ' άλλο νου, συνδιαλλέγει τους αιώνες και τους ανθρώπους μέσα στον ίδιο κύκλο που γυρίζει και γυρίζει και γυρίζει, από το βράδυ ως το πρωί. Τι σημαίνει για μένα ένας γκρινιάρης βασιλιάς που έχασε την όρεξη του τη στιγμή που τα έχει όλα; Τι νιώθω βλέποντάς τον να περιμένει άπραγος τη λύση; Και τι αντίκτυπο έχει μέσα μου η απόπειρα να ντύσω με τη μουσική που υπάρχει σε μένα σήμερα μια ιστορία που ειπώθηκε κοντά στου τότε τις απαρχές;

Όλα αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαν να παραμείνουν σε ένα εξαίσιο, θεωρητικό επίπεδο αν στην ιστορία πρωταγωνιστικό ρόλο δεν είχαν ζεστές, αχνιστές, μοσχομυριστές φρατζόλες ψωμιού.

Καταπιάστηκα με την ιδέα του “Ήταν μια φορά...” αφενός, διότι με συναρπάζει ολόκληρη η σκέψη του να φτιάξω ένα παραμύθι που να συνδυάζει τον λόγο και το συναίσθημα μέσω της αφήγησης και της μουσικής, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι ένα παραμύθι που χιλιάδες άλλοι έχουν διηγηθεί με τον δικό τους τρόπο πριν από εμένα κι εγώ καλούμαι τώρα να δώσω την δική μου εκδοχή σε κάτι που φέρει κωδικούς απόδειξης της επανάληψης της ιστορίας. Αφετέρου, διότι ήμουν, είμαι και θα είμαι, μια παθιασμένη λάτρης των χωραφιών του σταχυού και του φρεσκοψημένου καρβελιού. "

Κυριακή 28 Απριλίου 2013 Μουσικά Παραμύθια στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών!

Τρεις νέοι συνθέτες διαλέγουν από ένα λαϊκό παραμύθι, το γράφουν εκ νέου, το ντύνουν με μουσική και το παραουσιαζουν με τη βοήθεια της Καμεράτας, σε μια διπλή παράσταση, 12:00 και 16:00 την ερχόμενη Κυριακή.

 Συνθέτες :

Τάσος Ρωσόπουλος

Δήμητρα Τρυπάνη

Νεφέλη Λιούτα

Αφηγητές :

Δημήτρης Πιατάς,

Τατιάνα Μπρε - Δήμητρα Παπασταύρου

Νεφέλη Λιούτα

Περισσότερες πληροφορίες για το κόστος των εισιτηρίων, τις κρατήσεις και τους συντελεστές,

εδώ

Σας περιμένουμε με τα παιδιά, τα μικρανίψια σας και σκέτους.

-----------------------------------

Της σιγής

Και έτσι όπως καθάριζε η ατμόσφαιρα, φάνηκε το μεγάλο σκοτάδι.

Πριν να φανεί, σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό από άκρη σε άκρη, τόσο θολά κι αδιάβατα που οι μισοί νόμιζαν πως αυτή η νύχτα είναι τελικά λευκή, αν και κάπως καφέ έδειχνε στις άκρες της.

Μα μετά αέρας φύσηξε και τότε μέτρο το μέτρο φάνηκε στο βάθος το σκοτάδι, ακούνητο να στέκει αιώνιο.

Το μεγάλο σκοτάδι άπλωσε τα πλοκάμια του από πάνω μας κι εμείς αρχίσαμε να γυρίζουμε μέσα στη δίνη του σαν σε γιγάντιο κύμα, δεν ξέραμε πού είναι το κεφάλι μας και πού τα πόδια, είμαστε πάνω ή κάτω, μέχρι που αρχίσαμε να βυθιζόμαστε και να μας παίρνει η παλίρροια στα σκοτεινιασμένα βάθια της.

Και τότε νιώσαμε ξένοι από τα πάντα, άνθρωποι στη γη χωρίς φίλους και συγγενείς, ανίκανοι κι ανάξιοι να εκπέμψουμε και να απορροφήσουμε συμπάθεια. Στεκόμασταν σιωπηλοί στην άκρη και η συμμετοχή μας στις παρέες ήταν λειψή και ήσυχη, καθίσαμε στο πίσω κάθισμα παγωμένοι σαν τίποτα να μη μας αφορά, σαν κανείς από εμάς να μην είναι από εδώ.

Και το σώμα μας ήταν άβολο πάνω μας, κάποιους μας χωρούσε λιγότερο και κάποιους περισσότερο αλλά κανέναν ίσα, οι ικανότητές μας δεν ήταν πια εκεί, ίσως τελικά να μην είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζαμε, ίσως να μην είμαστε και τόσο ευχάριστοι και το δέρμα μας ήταν σίγουρα θαμπό.

Και θα θέλαμε πολύ κάποιος να μας ξεχώριζε μέσα στο πλήθος αλλά εμείς πια έχουμε κλειδώσει, δεν κοιτάμε μήτε μιλάμε, στεκόμαστε στις άκρες ήσυχοι και σκεφτόμαστε οτι όλο αυτό το σκοτάδι, ποιός θα το αντέξει; Ποιός θα το σηκώσει από τη μέση μας να το φορτώσει στη δική του;

Της ξενιτιάς της μοναξιάς και της σιγής σκοτάδι, κανείς δεν θα είναι για πάντα εκεί. 

Εμβόλιμες της εξεταστικής αναδημοσιεύσεις περασμένου διαστήματος

Από μπρος προς τα πίσω:

Περιοδικό "ΕΓΩ" :

Απόκομμα δοσμένο από συμμαθήτρια Ρωμανού σε Ρωμανό, άγνωστη συντάκτης, επιβεβαίωση ημερομηνίας από άρθρο αναφερόμενο σε ατύχημα του Notis κατά την είσοδο του 2013

----------------

Athens Voice :

* Το scanner του 2012 / Success stories '12 : Νεφέλη Λιούτα, "Τα Μολύβια - Κομάντος"

Εδώ

* Οι δίσκοι της χρονιάς / Μέρος 2ο : Τα "ελληνικά / Nefeli Walking Undercover, "Τα Μολύβια - Κομάντος"

* My life in the bush of songs / Week 30 : Nefeli Walking Undercover

" Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.

H Νεφέλη Λιούτα, στα καλλιτεχνικά Nefeli Walking Undercover, είναι το καλύτερο και πιο ιδιαίτερο παιδί αυτής της περίφημης «νέας σκηνής» μουσικών που συζητάμε τα τελευταία χρόνια. Το καλύτερο, γιατί φτάνουν μερικά δευτερόλεπτα συνομιλίας μαζί της για να διαπιστώσεις ένα προσγειωμένο κορίτσι με μια έμφυτη παιδικότητα, καθόλου προσποιητή κι αξιοζήλευτη από τις δεκάδες άγαρμπες downtown λολίτες. Και ιδιαίτερο όταν ερχόμαστε να μιλήσουμε όχι με όρους παρουσίας, αλλά μουσικής. Με το βιολί της μπορεί να συνοδεύει άλλα σχήματα όπως π.χ. τον Pan Pan, αλλά αυτό που κάνει η ίδια είναι δύσκολο να περιγραφεί . Δεν έχει αναφορές π.χ. στην britpop, στο new wave, στο shoegaze ή σε οτιδήποτε άλλο μοιάζει με σημείο αφετηρίας των υπόλοιπων συνομήλικων της."

 Συνέχεια του κειμένου Εδώ

----------------

Στο Κόκκινο 105,5 / Allegro μα με τρόπο, με την Ευγενία Λουπάκη

Η εκπομπή Εδώ

----------------

Mixgrill / Gimme 10 : H Nefeli Walking Undercover γράφει για τις γευστικές της απολαύσεις

"3. Τσάι με ιρλανδέζικη κρέμα

Η Αγγελική έφερε από την Πράγα μία τεράστια τσίγκινη κούπα μπεζ, με καστανό πεντάγραμμο σκαλισμένο πάνω και νότες. Αντιστοιχεί σε δύο κούπες ή περίπου πέντε φλυτζάνια. Το mocca irish cream τσάι ήταν μια επανάσταση για το σύστημά μου που απέρριπτε την ιδέα του να εχει το τσάι μία από τις ισχυρές γεύσεις του καφέ ή της σοκολάτας ως άρωμα. Όμως αυτό στεκόταν τόσο αθώο και ήρεμο μέσα στο φακελάκι του, φυλλαράκια μαύρου τσαγιού, λίγο ίσια, λίγο στριφογυρισμένα, ειρηνικά, ανυποψίαστα και ενδιάμεσα τσουπ, ένας μεγάλος κόκκος καφέ και τσουπ, να άλλος ένας και μετά βγήκε Το Μεγάλο Μπρίκι και ξεχείλισε Νερό και ήρθε Το Άσπρο Σουρωτήρι και Το Παραγεμισμένο Κουταλάκι Ζάχαρη και έτσι λοιπόν βγήκαν οι εξεταστικές του Φεβρουαρίου του 2010, του 2011, του 2012 και όπου να 'ναι και του 2013."

Ολόκληρο το κείμενο Εδώ